"بسم رب الشهداء و الصدیقین"
هر شـب وسـطِ های های گریه هایش می زد روی شانه ام: "رفیق! دعا کن منم این طور شهید بشم" ؛ . وقتی از ارباً اربا شدن علی اکبر (ع) می خواند، وقتی از گلوی بریده ی حضرت علی اصغر (ع) می گفت، وقتی از جدا شدن دستان حضرت عباس (ع) می گفت، . وقتی از بی سر شدن امام حسین (ع) ضجه می زد و . حتی از اسارت حضرت زینب (س). یک شب از دستش کلافه شدم، بهش توپیدم: . "مسخره کردی ما رو هر شب هر شب دوست داری یه شکلی شهید بشی!. لبخندی زد و گفت: "حاجی، دعا کن فقط! "
سلام! ای سلام خـدا بـر سـلامت
درود! ای کـلام الهــی، کــلامت!
تو هم سجده؛ هم سیدالساجدینی
که قلب حسین است بیت‌الحرامت
مسلمـان نباشم نبـاشم نبـاشم
ندانـم اگـر بـر خـلایق امـامت
سلام خدا بـر سجـود و رکوعت
درود خـدا بـر قعــود و قیـامت
حجر بر در خانه‌ات قطعه سنگی
مقـام آورد سـر بـه پای مقامت
تو حَجّی صلاتی زکاتی جهادی
تو ممدوح بـا نامِ زین العبادی
تو در تیرگــی‌ها سـراج المنیری
تو همچون پیمبر، بشر را بشیری
سمـاوات و عرشند در اختیـارت
تـو آز
ای رمضان
مــاه زیبــای خــدا ای رمضـان ماه قـرآن و دعـا ای رمضـان
هر کجـا پا بنهی یـاد خــداست ذکرحق در همه جا ای رمضـان
شبت آرام وسحر شیرین است روزهـا پــر ز صفـا ای رمضـان
صـوت قـرآن و منـاجـات و دعـــا همـه آهنـگ خــدا ای رمضـان
دل مـا را کـه گنـه کـرده سیـاه پرکن از نـور و صفـا ای رمضـان
همـه مهـمـان خـداونـد کریـــم سر این سفره سرا ای رمضـان
وق
یا اباصالح المهدی ادرکنی - یا فارس الحجاز ادرکنی
یقین دارم که روزی خواهی آمد
اباصالـح نمیدانـم کجـایـی به رضـوی یا زمین ذی طُوایی ۱
به خضـرایی و یا در جمکرانـی و یا در کـاظمیـن و سامـرایـی
«یقین دارم که روزی خواهی آمد»۲
تو را در آسمـان ها دیـده بودم به راه کهـکشان ها دیـده بودم
در اوج بیکـران ها دیـده بودم دراعصـار و زمان ها دیـده
یا اباصالح المهدی ادرکنی - یا فارس الحجاز ادرکنی
یقین دارم که روزی خواهی آمد
اباصالـح نمیدانـم کجـایـی به رضـوی یا زمین ذی طُوایی ۱
به خضـرایی و یا در جمکرانـی و یا در کـاظمیـن و سامـرایـی
«یقین دارم که روزی خواهی آمد»۲
تو را در آسمـان ها دیـده بودم به راه کهـکشان ها دیـده بودم
در اوج بیکـران ها دیـده بودم دراعصـار و زمان ها دیـده
غزل شمارهٔ ۲۲۱ مــرا تــو گــوش گــرفــتــی هـمـی‌کـشـی بـه کـجـا بـگـو کـه در دل تـو چـیـست چیست عزم تو را چــه دیــگ پــخــتــه‌ای از بــهــر مــن عــزیــزا دوش خـــــدای دانــــد تــــا چــــیــــســــت عــــشــــق را ســــودا چو گوش چرخ و زمین و ستاره در کف توست کــجــا رونــد هــمــان جــا کـه گـفـتـه‌ای کـه بـیـا مــرا دو گــوش گــرفــتــی و جــمـ
سبز یعنی رنگ نور انبیاء
1. سبز رنگ خوبی و زیبایی است سبـز رنگ هستـی و پیدایی است
2. سبز رنگ پاک معصومیت است رنـگ تقـوا و خلـوص نیت است
3. سبز رنگ پاکی سجـاده ها ست استجابت کردن حـق از دعـا ست
4. سبز را رنگ ولایـت گفته اند تا که حـق را با صلابت گ
غزل شمارهٔ ۶۰۰ ای غـــم عـــشـــق تـــو آتـــش زده در خــرمــن دل وآتــش هــجــر جـگـر سـوز تـو دود افـکـن دل چـشـمـهٔ نوش گهر پوش لبت چشمهٔ جان حــلــقــهٔ زلــف شــکــن بــر شــکــنــت مـعـدن دل گــر کــنــی قـصـد دلـم دسـت مـن و دامـن تـو ور کــنــد تــرک تــو دل دســت مــن و دامـن دل جــانــم از دســت دل ار غــرقــهٔ خــون جــگـرسـت خـــون جــ
غزل شمارهٔ ۶۴۴ بـا روی چـون گـلـنـارش از بـرگ سـمن باز آمدم بــا زلــف عــنــبــر بـارش از مـشـک خـتـن بـاز آمـدم تــا آن نــگــار ســیــمـبـر شـد شـمـع ایـوانـی دگـر مــردم چــو شــمــع انـجـمـن وز انـجـمـن بـاز آمـدم گــفــتــم بــبــیــنـم روی او یـا راه یـابـم سـوی او رفـتـم ز جـان در کـوی او وز جـان و تن باز آمدم از عـشـق آن جـان جـهـان بـگـذشـتـم از جـ
غزل شمارهٔ ۴۲ کــار تــو داری صــنــمـا قـدر تـو بـاری صـنـمـا مــا هــمــه پــابـسـتـه تـو شـیـر شـکـاری صـنـمـا دلـــبـــر بـــی‌کـــیـــنـــه مـــا شـــمـــع دل ســیــنــه مــا در دو جــهـان در دو سـرا کـار تـو داری صـنـمـا ذره به ذره بر تو سجده کنان بر در تو چـــاکـــر و یــاری گــر تــو آه چــه یــاری صــنــمــا هــر نـفـسـی تـشـنـه تـرم بـسـتـه جـو
غزل شمارهٔ ۲۳ چـون خـون نـخـسـپـد خسروا چشمم کجا خسپد مها کـز چـشـم مـن دریـای خـون جوشان شد از جور و جفا گــر لـب فـروبـنـدم کـنـون جـانـم بـه جـوش آیـد درون ور بـــر ســـرش آبـــی زنـــم بـــر ســـر زنــد او جــوش را مـــعـــذور دارم خـــلـــق را گـــر مـــنـــکـــرنـــد از عــشــق مــا اه لــیــک خــود مــعــذور را کــی بــاشــد اقـبـال و سـنـا از جــوش
درباره این سایت